Pena e etur …
Pena e etur …
Një imazh i pluhurosur ?
Një penë ngjyrë gri ?
Qiell bardh e zi ?!
Më kujton penën time te gjakosur ,
E bardhë fleta ime…
Ah ! Pena Trime ,
gjilpërë mbi dorën time të njomë
gërvisht me kthetra e zvarritesh lehtë
ca pika gjaku kulluan mbi kufomë
mbi të pastrën e të bardhën fletë.
U njollos Fleta ,kaq e thjeshtë paskësh qenë…
një metaforë e heshtur u zvarrit mbi të,
engjëjt e demonët mbi ktë penë flenë
shpirti mbi penë bëri folenë .
Dhe që atëherë pena nuk fle më… …..
Në shkretëtirën e zymtë e tokën e etur ,
pena për çudi ende s’ishte tretur …
aty ku kjo penë kish mbetur kufomë ,
një ditë filloi të binte shi i njomë
Ujiti penën e gjymtuar ..
Sa vite kishin kaluar dhe erdhi koha per tu zgjuar …
Ende e lodhur nga pritja e kotë
pena ime akoma s’kishte ngrirë ,
mbi të bardhën fletë ranë si shi disa lotë
gjaku që kish rënë tani ishte fshirë…
Pas shiut filloi dhe era me rrëmbim ,
dhe penës sime ia freskoi cdo plagë
tatuazh mbi lëkurë mbeti si kujtim
që mos te harroj kurre që plagët rrjedhin gjak …
Si ushtar betejash u ngrit pena ime
Nuk mban mburojë e asnjë armë tjetër
Është e zhveshur pena ime …..
E paturpësisht shkruan mbi letër …
Thonë që poetët nuk vdesin kaq leht’
por nëse doni ta vrisni një poet
vritjani penën e masakroni ç’do flet’
Është kaq e thjesht ta vrasësh një poet..
Te gjithë vdesin një ditë e qielli behet gri
e shpirti vjen një ditë do jetë tretur
kur të vij dita që ti mbyll këta sy
ma gdhendni mbi varr penën e etur …
Shkruar nga Ariela Shehu
